Os castros adoitaban situarse en lugares característicos da paisaxe, espazos onde a propia natureza proporcionaba por si mesmas grandes facilidades defensivas. Tamén se construían preto das terras cultivadas, para dominalas visualmente desde o pobo.
Unha das súas grandes características é que estaban rodeados de murallas e outros sistemas defensivos, aínda que se descarta que tivesen unha necesidade de defensa, senón máis ben de protección arquitectónica.
Aínda que existe pouca ou ningunha documentación extensa sobre eles, son un recurso fundamental para imaxinar como vivían e agrupábanse os nosos antepasados sobre o territorio.
En Ares, cinco pequenos restos de castros sintetizan a pegada prerrománica ao longo das súas distintas parroquias.